Altı ay öncesine kadar. Yani yerel seçime girmeden Orduyu uçuracaklar vardı.
Uçuyorduk resmen. Öyle bir uçuyorduk ki konacak yer bile bulamıyorduk.
Planlar, projeler, vaatler, gönül belediyeciliği, gönül köprüleri falan derken ayaklarımız yere basmıyordu.
Aradan tam altı ay geçti. Belediyelerimiz resmen işgal edildi.
Uçmaya aday olan şehrimiz çöpü bile toplanamaz hale getirilen bir köy haline dönüştü.
Bu işin sorumluları ne hikmetse sorumluluklarını bir türlü üstlerine almıyorlar.
Kimisi futbol takımı kuruyor, kimisi koyun , kaz dağıtıyor, kimisi eş akrabayı çeşmenin başına getiriyor, kimide çaresizce olanları izliyor.
Ordudaki 20 belediyenin özeti bu..
Orduyu uçurmaya aday olanlar baktılarki olmuyor bu seferde kaz uçurmaya başladılar.
Beş maaşlı başkanlar dört maaşlı basın danışmanları, yakın akraba korumalar, baldız kızları, hala oğulları derken gitti bizim altı ayımız.
Yinede belediye başkanlarına saygımızdan iktidara kayyum atayın çağrısı yapmıyoruz şimdilik.
Sokaklarda kuru kalabalıklar. Amaçsız, başıboş gençler.Karşıyakayı Suriyeliler , Süleyman felek caddesini köpekler işgal etmiş.
Zabıta desen zaten yok.
Seyyarların işi tıkırında. Denetleyen yok. Dur diyen yok.Cafeler ,simit evleri, pastaneler babalarının arazisi gibi uzatıvermişler masaları sandalyeleri.
Kalabalıklar arasında motorlar, bisikletler, paletçiler, sürücüler yarış halindeler.
Belediye başkanları uyarılara kulaklarını tıkıyorlar. Bizleri dinlemiyorlar. Bizlerden Ordu raporu istemiyorlar.
Oysa danışsalar, iştişare yapabilseler onlar açısından çok daha faydalı işler yapılabilinecek.
Edebiyat yok. Sanat yok. Kitap yok. Dergi yok. Tiyatro yok.
Ordu merkezdeki belediyemizin küçüğü kum çakıl, büyüğü inek, kaz dağıtarak şimdilik günü kurtarmanın peşindeler.
Hadi diyelim ki bugünü kurtardınız . Öbür gün ne olacak?.
Belediye başkanları ya bizleri dinleyecekler yada çok yakında bizler kayyum çağrıları yapacağız.
Bir işe yarmayanlara pabuç bırakacak değiliz..
Halkın parasını alacaksanız yararlı işler için alın bankamatikçiler için değil.