Sosyal medyada okuyup etkilendiğim hikayelerden biridir. Yoğurtçunun hikayesi…

‘’ Soğuk bir kış günü, yoğurtçunun biri, yoğurt satmak için sokak aralarında bağırarak gezinmektedir. O soğukta üşenmeden aynı sokakları üç kez turladıktan sonra, evlerden birinde oturan o yörenin ileri gelenlerinden bir beyin dikkatini çeker, yoğurtçunun ısrarlı geçişleri ve hanımına seslenir.

Hanım, yoğurtçu geçiyor, bir kap getir de yoğurt alayım.

Hanım: Evde yoğurt var. Yeni mayaladım ihtiyacımız yok.

Bunun üzerine adam, bizim ihtiyacımız yok ama, belli ki yoğurtçunun ihtiyacı var. Bu kar kıyamette sokaktan üçüncü geçişi.’’

Ne zaman sokakta bir satıcı görsem, özellikle zor şartlarda olduğu her halinden belli olan bir satıcı, yoğurtçunun hikayesini hatırlar ve bir şey almak isterim. Ne bileyim, öğrenciyse bir kalem, bedensel bir engeli varsa bir mendil, çok yorgunsa simitçi, fazladan bir simit, evine erken gidebilsin diye.

Çünkü;  Bu insanlar dilenmek yerine hayata direnen insanlardır. Neye direniyor derseniz, bana muhtaç ol, dilen sana vereyim sisteminin dayatıldığı zamanlarda, sisteme ve zamana karşı onurlu bir dirençtir.

Bizim de bu direnişe insan olarak, duyarlı davranıp, empati kurarak destek veremiz gerekmez mi? Allah rızası için dilenen değil, Allah rızası için direnen insanlara sahip çıkıp onları etrafımızda çoğaltmamız gerekir elbette.

Aynı şey, seçim öncesi kapımıza dayanan insanlar içinde geçerli olmalı. Elinde bir kutu çay, kahve, kek ile gelene, hediyelerini iade edip, çayıma kahveme karışma, sen onları alacak istihdamı, işi gücü hallet, evime ne alıp, ne almayacağıma ben karar veririm, diyebilmeliyiz.

Dilenen değil direnen insan onurludur. Ve onurlu insanlar çoğaldıkça sokaklarımızda refaha çıkmamız yakındır kanaatindeyim. Kişisel özgürlüğümüzün de çocuklarımızın gelecekteki ülke refahı da aynı yoldan geçer.

Haydi! O zaman, Ordu sokaklarından başlayarak, dilenene hayır. Direnene destek diyerek asalak bir sistemden kurtaralım ülkemizi.

İşimiz zor, yolumuz uzun biliyoruz. Olsun, denemeye değer.