Erol Karaer İki yakanın çocukları aslında. Sevgili öğretmenimiz Yıldız Altaş Yıldız'ın "Sophia' nın gözyaşları" kitabını bir solukta okudum. Kısa sürede bitirdiğim kitabı genel de göz yaşlarımı tutamadım. O günün şartlarında fotoğrafçıyı akıl edip bu anıları sonsuzluğa taşıyan herkese teşekkürler. Çok bu tür kitaplar okudum. Çoğu sanki bütün acıları bir kesim çekmiş gibi yazıyordu. 1995 yıllarında İstanbul'da Türk-Yunan basın konseyleri toplantısında  yaptığım konuşmada "Acının dili birdir nasıl ki sizin atalarıniz bazı acılar çektiyse bizim de atalarımız aynı acıları çekti. Ben de bir mübadele  torunuyum acılarımız yarıştırmadan  gelin hakların kardeşliğini yaşayalım. Demiş salonda bazı Yunan meslektaşlarımın göz yaşları içinde alkışları ile ağlayarak yerime oturmustum. Bu yüzden önemli idi bu kitap. Yıldız Yıldız... Bu anılarını yazarken acitasyona kaçmadan Babası Ferhat' in ona anlatımlarını Sopihanin çocuklarının duygularını abartıya kaçmadan anlatması her şey için değerliydi. Kitap satma kaygısı olan sözde yazarların özellikle Türk dediklerimizin abartılı anlatımları yaralamıştı beni. O yüzden bu kitap sade ve abartısız olduğu için beni kendine çekti. İki yakanın çocukları hala bu şehirde acıları ile başbaşa. Ama şuna inancım tam ki insan olanın yüreğinde tüm acılar sevda ve özlemle yoğunlaşsa  bile hiç bir zaman kin tutulmayacaktır. Tekrar teşekkürler "Ateşin"  çocukları ve torunları...