Beyaz gömlek, kırmızı kravat..

Arkası jelatin kaplı resmi olarak tescillenmiş plakalı, siyah makam araçları..

52 AA ..bilmem  ne..

Amir, memur

Başkan, müdür..

Paldır küldür..

İşgal edilen deri koltuklar.

Döner sandalyeler.. Üstü yalandan doldurulmuş , tek bir sayfası dahi açılmamış envai çeşit dergiler, broşürler, gazeteler..

Face, twitir, aphone  telefonlar..

Belediye içinde sallamalar. Belediye dışında dallamalar..

Selamsız sabahsız  yollanmalar..

Ballı maaşı cebe koyup dolanmalar.

Yani satılık yürek ballı börek..

Yağlamalar, yıkamalar yağdanlıklar

Akşama kadar boşalmaz çaydanlıklar.

Yazacak çok şey var tabii..

Ama kısaca Orduda durum bu....

Ne amiri amire, ne memuru memura, ne başkanı başkana, ne şaşkını şaşkına  benzer bu güzelim kentimin..

Dostluk kepenk indirmiş.

Dalkavukluğun tavan yaptığı tek kentimiyiz bilmem ama ahvalimiz böyle..

Bizde dalkavukluk tez meselesi.

Herkesin beceremediği, herkesin becerebildiği bir olgu..

Ordu dalkavuklukta öyle bir hale gelmiş ki. Adeta benim dalkavuğum senin dalkavuğunu döver” sendromu..

Yani,

Anlayacağınız..

Kısaca ,

Kıyafetli, kıyafetsizlerin son durağıyız..