On yıl boyunca belediye başkanlığı yapan zata söyledik.

Dilimizde adeta tüy bitti..

İsteklerimiz Ordu insanı içindi basit şeylerdi üstelik..

Örneğin sahile bir üst geçit yapın dedik. Oradan çocuklar , kadınlar geçiyor. Araçlar vızır vızır çalışıyor.. Aman kaza falan olmasın, kimsenin canı yanmasın dedik..

Alt tarafı bir üst geçit..

Sevgili başkanımız  bir üst geçit yapmayı uygun bulmadı ama Boztepeyi yandaşlarına peşkeş çekip oralara restaurantlar kurdu ..Sevgili başkana dedikki ana arterdeki sokaklardan çamurdan geçilmiyor. Şuraya bir kamyon çakıl dök. Yada oralara taş döşe..

Başkan bırakın oaralara taş döşemeyi ne idüğü belirsiz adamları heykel traş diye getirdi 20 gün yedirdi içirdi üç beş tane ucube heykel yaptırdı ceplerine para koyup gönderdi, yaptıkları anlamsız heykelcikleride Ordunun göbeklerine yerleştirdi.

Yani halkın her gün gittiği sokaklara bir kamyon çakıl dahi dökmeyen belediye başkanımız heykelciklere  dünyanın parasını ödedi.

Yazdık. Söyledik..

Yaptıramadık.

Yani ,Ordunun son on yılı haybiyeden geçti. Sevgili başakn sayesinde birileri sahillere villayı kondurdular, Ordu dışından çiftlikler edindiler ama Ordu halkı hep çamurlu yollarda çile çekmeyi sürdürdü..

Şimdi diyeceksiniz ki sevgili başkanımız hiç mi birşey yapmadı.. Yaptı tabi. Hakkını yemeyelim.

Bol bol güldü..

Numaradan el sıktı.

Şiir festivalleri , uluslararası çocuk festivalleri, yazarlar festivallleri düzenledi..

Teleferik yaptı. Güzelim çam ağaçlarını birilerine yer açmak adına acımadan kestirdi.

Yardımcılarını para pul sahibi yaptı.

O şimdi vekil..

Fındıkçının hakkını  arıyormuş sözde..

Ama bir şey var. Eskisi kadar gülmüyor..