Kasap “Ağbi hiç uğraşma, biraz önce yaptım, sana hazır köfte vereyim” dedi.

İşime geldi doğrusu.

Koy tavaya, pişir ye. Aldım.

Bir paket, 379 TL ödedim.

Evde dizdim tavaya. Yaktım altını. Veridim ateşe.

Saydım 21 tane köfte vardı tavada.

Adalet hepimize lazım.

Adaletten şaşmamak gerek.

Eksik tarttığın kantar, günü gelir seni de tartar.

Eşit bölüştüğümüzde her aile ferdine 5’şer adet köfte düşüyordu.

Hatta bir tane köfte artıyordu.

O köfte sokakta bulup yaklaşık 2 seneden beri aileden biri olan kedimiz Taço’nun hakkıydı.

379 TL ödedim.

Bir köfte 18.047.5 TL ediyordu. Neredeyse 19 TL.

***

Ateşin kırmızısı gözümü aldı, köfteler pişerken dalmışım.

Bir köfte 19 TL. Aklı almıyor insanın.

Nasıl alıyordu vatandaş?

Nasıl yiyordu?

Bu fiyatlarla kaç kişinin evinde pişerdi bu köfte?

Et fiyatı neden bu kadar aldı başını gitti?

***

Ateş devam ediyor, kızarıyordu köfteler.

İyi de; bakan Şimşek’in elinde sihirli bir değnek yok ki kardeşim.

Hani dokununca fiyatlar düşecek, yada halkın alım gücü artacak, ekonomi süratle düzelecek gibi bir beklenti fazla iyimser olur.

Yavaş yavaş olacak her şey. Hepimiz bedel ödeyeceğiz belki de.

Kısa vadede olacak bir şey değil bu.

***

Ve tahmin ettiğiniz gibi yaktım köfteleri.

O kadar derin düşüncelere dalarsan sonuç buydu velhasıl.

Köftelerin tanesi 19 TL’ye geliyordu.

Canı yanıyor insanın.

Aç kaldığına mı yanarsın, verdiğin paraya mı bilemedim.

Belki de önümüzdeki ayların ilk işaretiydi bu.