Yaşlı kadının biri intihar etmeye karar vermiş.

Bir silah almış ve kendini kalbinden vurmaya karar vermiş.

Ama bir an durduktan sonra kalbin nerde olduğu konusunda tereddüt etmiş ve doktoruna gitmiş.

Kalbin nerde olduğu sormuş.

Doktor: "Kalp sol meme ucunun üç parmak altındadır." demiş

Kadın teşekkür etmiş ve doğruca evine gitmiş.

Sol meme ucunun üç parmak altına dayamış namluyu.

Basmış tetiğe…

Ertesi gün gazetelerde bir haber çıkmış.

"YAŞLI BİR KADIN KENDİNİ DİZ KAPAĞINDAN VURDU"

***

Bu şehir o yaşlı kadın işte.

Bu şehir yaşlı ve yorgun.

Her gelen bir çivi çakmış kendince. İyilik yapmış güya.

Hizmet yaptım diye vatandaşa yutturmuş bide.

Lakin o çivi şehrin doğruca kalbine çakılmış.

Bakın Boztepe’ye yorgun.

Uykusuz, gözaltları morarmış.

Karadeniz’imizin yüzündeki mavisi solmuş.

Ateşi var.

Cadde ve sokakları tıkanmış, akmıyor, akmıyor, akmıyor…

Yaşlı, yorgun, halsiz, yıpranmış…

Ciğerleri ağzından çıkacakmış gibi öksürüyor.

Yorgan döşek yatıyor mecalsiz.

Parmağını kıpırdatmaya hali yok.

Serum var kolunda, günü kurtarsak yetiyor.

Kan kusarsa kussun.

Ölmesin…

Yaşasın…

Yeter ki nefes alsın, beklenti bu kadar.

***

Bu şehir hasta, bu şehir yaralı.

Bu şehir ilgi bekliyor.

Şefkat, güler yüz, samimiyet, ilgi, alaka…

Kalbimiz darmadağın, parça parça…

Dizimizden vuruyoruz kendimizi yaşadıklarımızla…

Şehir ölüyor beyler…

Yavaş yavaş…

Can çeke çeke…