Ah bu filler.

Kalıbına bakan hayvan sanır.

“Ne değişecek?”

“Çabalasam bir şey değişmez ki…”

“Böyle gelmiş, böyle gider…”

“Öğrenilmiş çaresizlik” deniliyor buna.

***

Adamın biri hayvanat bahçesini gezmeye gitti.

Fillerin olduğu bölüme geldiğinde ilginç bir manzara ile karşılaştı.

Fillerin hiç biri ne kafesteydi ve ne de onları sabit bir yere bağlayan zincirleri vardı.

Zincirsiz oldukları halde, onları o dar alandan kaçmaktan alıkoyan tek bir şey vardı.

O güçlü filleri kaçmaktan alıkoyan tek bağ; filin bacaklarından birine bağlı hiç de çok güçlü olmayan bir “ip” parçasıydı.

Adam fillere bakarken, fillerin neden güçlerini sadece ipi kırmak ve kamptan kaçmak için kullanmadıkları konusunda tamamen kafası karışmıştı.

Oysa filler bunu kolayca yapabilirlerdi ama onların bunu hiç denemediklerini gördü.

Meraklı misafirimiz bu sorunun cevabını öğrenmek için oradaki bir fil eğitmenine, fillerin neden orada öylece durduklarını ve neden hiç kaçmaya çalışmadıklarını sordu.

Fil eğitmeni şöyle cevap verdi:

“Onlar çok küçükken ve çok daha küçükken onları bağlamak için aynı boyda ve aynı güçte ip kullanırız. O ip o yaşta onları tutmak için yeterlidir. Büyüdükçe, ayrılamayacaklarına inanmaya şartlanırlar. Bu şartlanmanın sonucu olarak aynı ipin kendilerini hâlâ tutabileceğine inanıyorlar, bu yüzden asla kurtulmaya çalışmıyorlar.”

Fillerin bahçeden kaçmamalarının tek nedeni, zamanla bunun mümkün olmadığı inancını benimsemeleriydi.

***

Ah bu filler.

Tamam, hayvansın anladık ama bir düşünse,

Aklını kullansa,

Saksıyı çalıştırsa,

Ayaklara bağlanmış ipi koparıp özgürlüğe kavuşmak varken,

Kaderlerine razı, sessizce bakıyorlar sadece.

Ne kadar güçlü olduklarının farkında olmadan…