Her akşam Sağlık Bakanı Fahrettin Koca’nın açıklamış olduğu rakamlar,  vaziyetin ciddiyetini anlamamıza yetmiyor olmalı ki; kimileri için sadece bir takım rakamlardan ibaret. 

Yok yapılan test sayısı,  çıkan vaka sayısı, hatta hayatını kaybeden hasta sayısı kimsenin umurunda değil.

Eski normal hayatımızı devam ettirmeye çalışıyoruz.

İnatla, ısrar ederek, aptalca bir cesaretle.

Ordu’da koronavirüs (Kovid-19) salgını nedeniyle geçici süreyle kapatılan alışveriş merkezleri de yeniden açıldı.

Özlemiş vatandaş.

Önlemler alınıyor güya.

***

Kentte hafta sonu dezenfekte edilen ve hazırlıklarını tamamlayan AVM'ler, kapılarını tekrar müşterilerine açtı.

AVM'ye gelenler, ateşleri ölçüldükten sonra içeriye alındılar.

Girişlere el dezenfektanı vardı.

Vatandaşlara maske ve eldiven de dağıtıldı.

Görevliler de siperli maske ve diğer koruyucu ekipmanları takarak Kovid-19'a karşı önlem aldı.

Vatandaş özlemiş AVM’lerde vakit öldürmeyi.

 

Yürekli milletiz vesselam.

 

Lakin her an aklıma kendi ülkesinden dünyaya yayılan virüs belasıyla uğraştığımız Çinli Filozof Konfiçyusun şu sözü geliyor zaman zaman.

 

“Bilgeliğe üç yoldan ulaşılır.  Birincisi düşünmektir ki bu en iyisidir.  İkincisi kendini sınırlandırmaktır ki bu en kolay olandır.  Üçüncüsü tecrübedir ki; en acısıdır.”

 

Camileri kapatıp, AVM’leri açıyoruz.

Parklarda, bahçelerde gezmeyi yasaklıyor ama berber ve kuaförleri açıyoruz.

Kaç cumartesi, Pazar oldu kapıdan dışarı adım atmıyoruz ama çarşıda, pazarda, otobüslerde, metro, metrobüslerde oldukça samimi durumlara şahit oluyoruz.

 

Düşünmüyoruz,

Sınırlandırmıyoruz,

Görünen o ki; ister istemez bir tecrübe yaşayacağız.

Ve bu tecrübe umarım hepimiz için  acı bir ders niteliğinde olmaz.

 

Resim: AVM

 

 

2- KYBELE

Ordu Büyükşehir Belediye Başkanı Hilmi Güler, “Piyasaya hızlı bir şekilde gireceğiz.” Dedi.

Çikolata Park'ta çikolata atölyesi kuruldu.

Çikolata üretirken, aynı zamanda satışı da gerçekleşecek.

Burada çalışacak olan personel Ordu bezinden yapılan gömlek, kasket vb. şeyleri giyerek aynı zamanda Ordu kültürünü de tanıtmış olacak.

Ordu Büyükşehir Belediyesi, Doğu Karadeniz'in ilk arkeolojik kazılarının yapıldığı 2300 yıllık antik Kurul Kalesi'nde bulunan Kibele heykelinin isim patentini alarak çikolata markası haline getirdi.

Bu amaçla çikolata üretim tesisi kuran Büyükşehir Belediyesi, yakın zamanda üretime geçmeyi planlıyor.

Fındığımızda hak ettiği değeri bulacak gibi.

Hedef; “Kybele” markası çikolatada uluslararası bir marka haline gelecek.

Üretirsek ayakta dururuz.

Üretirsek yaşar, yaşatırız.

Bu sıkıntılı günlerde, yüzümüz gülsün, dilimize ağzımızın güzel bir tat bulaşsın.

Hadi inşallah…

 

RESİM: KYBELE 1 VE 2

 

 

3- İTİRAF (ŞİİR)

Ne çok yol yürümüşüz seninle, ne güzel savaşmışız aslında

Ne kadar yüksek dağları birlikte aşmışız şaşırıyorum bazen

Ne karanlıklarda, ne çukurlara düşüp çıkmışız beraber…

Dalgaların boyumuzu aştığı denizlerde yüzdüğümüz zamanları hiç unutmadım.

Direnirken hayata hep yan yana, birlikte savunmuşuz kaleleri…

Günler ne çabuk geçmiş

Ne çabuk kapanmış yaralarımız

Hiçbir iz kalmamış yaşadıklarımızdan.

 

***

Hani kimi zaman dalga geçip, ocağın başından sesleniyorsun ya bana

“Çay demleyeyim mi ihtiyar”  İnan ki; hiç kızmıyorum.

Artık uzun uzun cümleler kuracak vaktim yok sana

Gençler gibi yağmur altında ıslanmak bana göre değil, olmayacak hayal

Gece gündüz sana aşk şiirleri yazdığımı duysalar ne düşünürler kimbilir

Hele cüzdanımın bir köşesinde sakladığım resmini bilseler,

Hani çay bahçesindeyiz, kırmızı kazak var üzerinde,

Bir de elinde de yarısını bölüp bana verdiğin simit

Sanki sen yanımdaymışsın gibi sevip okşadığımı görseler rezil kepaze olurum el âleme

 

Bundan sonra ne olur, ne kadar daha yol yürürüm seninle bilemem

Film bitip, zaman geldiğinde perde kapanacak elbet.

Ama unutma

Hiç unutma olur mu?

Gözlerinin içine her baktığımda şunu bil sadece

Sen yüreğimden hiç düşmeyen Ümit,

“Seni çok seviyorum…”

 

RESİM: UFUK/ÜMİT

 

4- KUYU

Günlerden bir gün, köylerden birinde bir çiftçinin eşeği kör kuyuya düşer. Eşek saatlerce acı içinde kıvranır ve bağırır. Sesini duyan sahibi gelip baktığında zavallı eşeği kuyunun dibinde görür. 

Çaresiz çiftçi köylüleri yardıma çağırır. Köylüler kör kuyudaki eşeği kurtarmak için ne yapacaklarını düşünürler ama sonuçta onu kurtarmanın imkânsız olduğuna ve bunun için çalışmaya değmeyeceğine karar verirler. 

Tek çare, kuyuyu toprakla örtmektir. Herkes ellerine aldığı küreklerle etraftan kuyunun içine toprak atar.

Zavallı hayvan, üzerine gelen toprakları, her seferinde silkerek dibe döker. Bir süre sonra ise ayaklarının altına aldığı toprak sayesinde her an biraz daha yükselir ve sonunda yukarıya kadar çıkar.

Köylüler kuyudan dışarı çıkan eşeğe çok şaşırır. 

Kıssadan Hisse:

İşte hayat da bazen bizim üzerimize yüklenir ve üzerimiz toz toprakla örtülüyormuş gibi olur.

Bunlarla baş etmenin tek yolu, yakınıp sızlanmak değil, düşünüp silkinmek ve kurtulmak, aydınlığa adım atmaktır.

Kör kuyuda olsak bile…