“Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş, asker!
Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer.
Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor Tevhid’i…
Bedr’in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi.”

Suriye’nin İdlib kırsalında rejim ordusunun havadan ve karadan yaptığı saldırılar sonucu şehit olan 34 Mehmetçik’e ağlıyoruz. 

34 fidan…

34 Aslan…

Tüm Türkiye’yi yasa boğan bu acı haberin sonrasında kahraman askerlerimizin cenazeleri ailelerinin yanına memleketlerine gönderilirken yaralı askerlerimizin tedavi altında.

Türkiye'nin birçok yerinde şehit cenazeleri kaldırılıyor. Şehit askerimizi vatan toprağına emanet ediyoruz. Onlar bizim çocuklarımız…

Hepsi ölümü göze alan, gerekirse ateşte yanacak, alevi avuçlarında tutacak kadar yürekli…

Hepsi  cesur, gözü pek korkusuz birer Aslan,  hepsi bizim kahramanlarımız,

Ve hepsi ana/babasının kınalı kuzusu…

Kayseri, Gaziantep, Batman, Bitlis, Antalya, İzmir, Manisa, Hatay, Kahramanmaraş, Mersin, Adana, Afyonkarahisar, Muğla, Tokat, Uşak, Konya, Adıyaman, Tekirdağ, Osmaniye, Bingöl, Kırklareli…

Ah be Anadolu, memleketin dört bir yanındaki bacalar tutuşmuş, evlerin içinde kara bir duman, alev alev yanıyordu insanlar…

Gece karasıydı başlarındaki örtüler. Saçlarını yoluyordu kadınlar.  Bundan sonra ersiz yürüyecekleri yolların ilk adımlarını atıyorlardı çaresiz…

Ayakları toprağa çakılmış gibiydi hepsi. Sırtında en ağır yükü taşımaya çalışarak yürüyorlardı şehitlerinin ardından. Gözlerinden kanlı yaşlar akıtıyordu analar babalar…

Kimler yetim kaldı yine. Kimlerin babası akşam eve döndüğünde çikolata getiremeyecek çocuklarına…

Allah böylesi acılar yaşatmasın bir daha.

***

“Neler yapmadık su vatan için!
Kimimiz öldük;
Kimimiz nutuk söyledik…”

Ölenler, nutuk söyleyenler…

Ey şehidim; sen ağır postallar içinde karanlıkları yırtıp, kanayan ayaklarınla dağlarda gezerken, henüz hayatının baharında seve seve canını feda ettin…

Kaldır başını ve söyle bana…

“Hakkını helal ediyor musun?"