Ümit İşbakan. 

Ordu İl Engelli Meclis Başkanı.

Dünya Engelliler haftası sebebiyle ağzına geleni söylemiş aslında.

 “Lafın tamamı deliye söylenir”

Ümit İşbakan bu memlekette yaşıyor. Bu memleketin cadde ve sokaklarında geziyor, yürüyor, adımlıyor.

Az değil, bu kentte 90 bin engelli vatandaşla birlikte havasını soluyor, suyunu içiyor.

Hedef engelsiz bir şehirde yaşamak ancak ifadesine göre, engelleri yok etmek yerine, engellileri yok saymış durumdayız.

Kaldırımlarda yürüyemediklerini daha nasıl söylesin İşbakan.

Bir işgali daha nasıl anlatabilirsiniz, hangi cümlelerle.

Engelli rampaları var ancak engelliler için rampa ya açılmıyor ya da şoför kendisi ilgilenmiyor inip açmıyor.

Geçtik bunu eğer toplu ulaşım araçlarına binebilmeyi başarsan dahi,  engellilere toplu ulaşım araçlarında ayrılan yer maalesef sağlıklı insanlar tarafından amacı dışında kullanılıyor.

Her seçim öncesi engelli oyunu kazanmak adına vaad edilen, engelliler koordinasyon merkezi kurulmadı halen.

Yürüyen merdivenli üstgeçit de asansör çok bozuluyor, engelliler kullanamıyor.  

Şarj cihazları sadece neden sahilde?  Şehir içinde ihtiyaç duyulmaz mı?

Al sana YEPAŞ.

Engellilere anayasal hak olan engelli indirimi uygulanmıyor.

Doğal gaz firması aynı durumda.

Bunlar engelli vatandaşların  yaşadıkları engellerden bir kaçı.

***

Her sene Dünya Engelliler haftasında aynı sorunları tekrar etmek yerine neden bir yada bir kaçına çözüm bulunmaz anlamak mümkün değil.

Engelli vatandaşlarda bu kentte yaşadığını, onlarında yaşamaya hakkı olduğunu ne zaman fark edecek yada anlayacağız bilmiyorum.

“Benim oğlum binâ okur döner döner yine okur.”

Aynı basın açıklamasını sakla İşbakan.

Bu gidişatın, bu bakışın özeti şöyle.

Gelecek sene tekrar okursun.