Daha dün annemizin kollarında yatarken
Bugün bombaların yollarında ölmek ne kötü şey değilmi?..
Delikanlılığımız, genç kızlığımız..
Kitaplarımız, gelinliğimiz.
Bir meçhul patlama sesiyle toz duman oluyor..
Fareler ininde, çakallar yuvasında, domuzlar ağaç altlarında ne iğrenç gülüyorlar değilmi?..
Bir pis ve kokulu duman, bir ses, tüm delikanlılığı beden beden parçalıyor..
Daha dün annemizin kollarında yatarken , çiçekli bahçelerde koşarken bize pembe gelecek tabloları çizenler e ne kadar minnettar kalırdık..
Ve dün annemizin kollarında yatarken şimdi kara toprağın kollarında yatıyoruz..
Hani bize hep empoze ederlerya “ şehitler ölmez “ diye.
Yalan..
Şehitler değil insanlar ölüyor.
İnsanları öldürüp şehit ilan eden tek ülkeyiz biz..
Ve insanlar öldürüldüğünde , ölmediklerini bas bas bağıran tek ülkeyiz biz..
Annemizin kollarında yatarken, babamız saçlarımızı okşarken bugün katledilen insanlara “kelle” diyen tek ülkeyiz biz.
Bunu bebekken anlamıyorsunuz. Gençken anlamıyorsunuz…
Bunu ancak bomba sesi duyunca hissediyorsunuz.Yada parçalara ayrılmış kanlı bedenleri görünce..