Çocuk;

Sekiz yaşlarında;

Mezarlıkta!..

Belli ki; dolaşmışlığı çok buralarda..

Tanışı mezarlıkta gördüklerinin.. acı ortak olunca..

Farklı bir gün; bugün...

Şaşırdı önce;

Mezarlıkta; Bakan Amca’yı görünce…

Çocuk bu; ne bilsin; atlamak geldi içinden kucağına..

Önce;

Sokuldu yanına;

Usulca!...

Haykırır gibi, fısıldadı; bakanın kulağına…

“Ben” dedi; “babamı hiç görmedim!…”

Okşamadı saçlarımı, kollamadı beni, kucaklamadı; doyunca...

Tutmadı hiç elimi;

Ben de tutmadım hiç onun elini!..

Sekiz sene önce şehit olmuş,

Ben annemin karnındayken; babam nöbetçi kulübesinde vurulmuş!...

Suçlandı bakan!.. Utandı;

Yere baktı !..

Ürktü görüntüsünden…

Yer yarılsa, yedi kat yere batacaktı;

Kızardı, yandı; ekşidi suratı;

Bulsaydı fırsatını; tören-mören demeyip bırakıp kaçacaktı!..;

 

Nasıl özür diler ki bir bakan; sekizinde bir çocuktan;

Yer sağır, gök dilsiz kesildi;

Lahavle çeker gibi; kurtulmak için sıkıştığı durumdan;

Sabır ve metanet diledi kendine; dualar etti; bir hızır göndersin diye Tanrıdan!..

Bir film gibi aktı gözlerinin önünden çocukluğu;

Çınladı kulağında o ses; eski Türk filmlerinden defalarca duyduğu:

“Size baba diyebilir miyim!?”

Küçücük bir tornistanla kurtarıldı durum;;

“Baban benim bundan böyle yavrum!..”

Duygulandı; eline cebine attı; kartını uzattı!..

Ne zaman düşerse baban aklına,

Unutma;

Baban benim bundan sonra; beni ara!..

                       *******

Birkaç gün sonra!.

12 Tabut gördü çocuk; Al bayraklara sarılı!...

Sıra sıra…

Ve tabutların arkasından koşan çocuklar gördü;

Bitkin… ve ağlamaklı…

Birinin elinde bir yeşil yaprak; albayraklı tabuta yetişmeye çalışmakta koşarak!..

Betül’müş adı…

Daha öncekiler de Ayşe'ydi; Zeynep’ti; Zeliş’ti; Elif’ti…

Yoktu ki Betül’den hiçbirinin farkı!..;

Baktı; baktı..

Önde o al bayraklı tabut olmasaydı; Ve bir de Betül koşarken ağlamasaydı;

O yeşil yaprakla Betül'ü bayrama koşuyor sanacaktı!..

****

Yine oradaydı!..

Bakan;

Hem de ön saftaydı!..

Bir resim çizdi zihninde çocuk;

Ögesi; Bayrak!.., kalabalık!.. Tabut!..

Yerlerine yerleştirdi!.. evimizdeki resmin aynısı dedi!..

**********

Düşündü çocuk;

Farkı yok bugünün dünden!..

Kim beslenir; bunca kinden, nefretten!..., Kim tutar çanağı.. ölüme!..

Bir resme baktı; bir de Bakana;

Yakınında olsa; haykıracaktı!..

Bir tek baba yeter mi bunca yetime!..

Bakan’ın verdiği kartı çıkarttı;

Öfkeyle yırttı!..

Attı!..

Asıl olan “şambabası!” olmak değil; babasız bırakmamaktı!..