Hükümet geçtiğimizgünlerde mecliste vekil sayısını 600’e çıkardı. Ordu’ya yansıması da bir vekil sayısı artışı oldu. Gerçi 7 vekil dönemlerimizi de unutmadan 5’e düşmelerimiz inişli çıkışlı bu süreçte bu kez de 5 ila 7 arasında kaldık. Şimdiden hayırlısı diyelim.

Vekil sayımızın artışının elbette faydası olur. Zira boş faydalardan artık nasip almak istemiyoruz. Bakınız bu şehirden kaç bakanlar, kaç başbakan yardımcıları, kaç vekiller geldi geçti ama Ordu’ya katkıları ne oldu diye düşündüğümüz zaman orada kalıyoruz işte.

Geçmiş yıllarda yapılan yatırımlara teşekkür etmesini bildik, eksiklere karşı da eleştirilerimize devam ettik. Tabi bu eleştiriler hep haklı eleştirilerdi. Son hükümet döneminde ise Çevreyolu için, havaalanı için, Üniversitemiz için teşekkür etmesini bildik. Yiğidin hakkını yiğide, Sezar’ın hakkını da Sezar’a verdik.

Yavaş yavaş güzelleştiğimiz bu dönemlerde peki beklentilerimiz nedir? Niye bu karamsarlık derseniz, işte o zaman sıkı durun derim. Derdimiz 8 milyon fındık üreticisinin ana geçim kaynağı olan ve milli ürün olmasına rağmen hala sahipsiz ve korunaksız olmasıdır.

Derdimiz, enflasyon rakamlarına göre Ordu’da açlık ve yoksulluk rakamlarının Türkiye genelini aratmaması. Derdimiz yine bu şehirde özellikle genç işsiz sayısının çok olmasıdır. Derdimiz yine özellikle bu gençler arasında üniversitelilerin sayılarının fazla olmasıdır.

Yine derdimiz, Kredi Yurtlar Kurumu KYK’nın yurt sayılarının yetersizliği ve bu yılda sokakta kalacak binlerce öğrencinin yurt sorunudur. Derdimiz turizmde o kadar çalışmalara rağmen hala müspet bir adım atamamızdır. En büyük derdimiz de bu şehri bir marka şehir yapamamak değil midir?

Şimdi sayımız altı oldu olmasına ama bu dertler ne kadar son bulur? Ne kadar çoğalır? Şimdiden kestirip atmak mümkün değil. Dedik ya hayırlısı ne ise Allah’tan, şimdilik sürecin takipçisi olmaktan başka çaremiz yok…