Artan kadın cinayetleri, yine artan şiddet ve taciz olaylarına baktığımızda insanlık nerede diye sormaktan kendimi alamıyorum. Artık evlatlar da annelerini öldürüyorsa geldiğimiz noktayı siz düşünün artık.

Kanunen ve hukuken de bu kadar değer verdiğimiz anamız, bacımız, eşimiz, kızımız, teyze, hala, yengelerimize insani olarak ne kadar değer veriyoruz. Son yıllarda özellikle kadın ve çocuk cinayetleri kanımızı donduruyor, tüylerimizi diken diken ediyor.

Şiddeti marifet saymak hangi zihniyete, hangi dine, imana, mezhebe sığar? Bilmiyorum. Bilen varsa da söylesin. Üstelik bu şiddeti hele bir de güç zaafiyeti düşük olan kadın, çocuk, engelli ve hayvanlara karşı yaparak egoyu tavan yapmak, soruyorum hangi dine, imana, mezhebe sığar?

Aile kültürünü, toplum kültürünü, karşılıklı anlayış, sevgi, saygı hoşgörü kültürünü kaybettik gitti. Peki düzelir miyiz? Neden olmasın? Değil mi, neden olmasın? Ama bir yerden de başlamak lazım kendimizi düzeltmek için. İşte bütün mesele de burada. Başlamak, başlayabilmekte değil mi? Ama başlamıyor, başlayamıyoruz.

Sonuç itibarıyla lafı sözü fazla uzatmanın da bir anlamı yok. İşte geldiğimiz noktada kadınımıza, çoluk çocuğumuza, yaşlısına, gencine Allah’ın yarattığı ağzı olup dili olmayan hayvanına verdiğimiz değerler ortada.

Verdiğimiz değerin bilançosu hemen hiçbir ülkede bizim kadar fazla değildir. Rakamlara baktığımda şok üstüne şok geçiriyorum. Resmen kimyası ve mayası bozulan bir toplum haline dönmüşüz. İnsanlık nerede? Nerede insanlık..?